سپیده دم ایرانی

خیلی وقت بود رمان خوب نخوانده بودم . رمان هایی که دم و دستم بود همه رنگ و بوی دلخواه مرا نداشتند و ذهن سخت گیر مرا راضی نمی کردند. به یکی از دوستان که خودش نویسنده هم هست گفتم چند تا رمان نویس معاصر خوب و درست درمون معرفی کن لطفا ، لیستی داد مبسوط که من فقط موفق شدم سه تا را از شهر کتاب آنلاین بخرم. بقیه هم به علت مشغله کاری و الان که بیکارم تنبلی افتاد به وقتی که گذارم بیافتد به انقلاب و بعد بخرمشان. اما این سه جلد یکی مجموعه داستان های آرش آذرپناه بود با عنوان " شماره ی ناشناس" که وقتی خواندم احساس کردم دوستم تصمیم داشته مرا تنبیه کند با این نوشته هایی که اصلا داستان نیست و فقط سوهان روحم بود. دیگری کتاب " گاوخونی" از جعفر مدرس صادقی ، که انصافا سبک نوشتاری نویسنده بسیار شیرین و مطلوب است و اما از بین این سه بهترین رمانی که خواندم و الحق باید بگویم بهترین رمانی  است که در طی سال گذشته خوانده ام " سپیده دم ایرانی" نوشته امیر حسین چهل تن بود که  در بی نظیریش شک ندارم. گرچه داستان دوره های تاریخی و مکان های جغرافیایی مختلفی را به هم پیوند داده  و گاه در این میان واکنش های شخصیت ها در مبادلات اجتماعیشان گاه غیر واقعی به نظر می رسید اما قدرت نویسنده در شکل دادن دنیایی که می خواسته به تصویر بکشد قابل تحسین است. قلم روان و قوی موجب شده حوادث ملموس و قابل باور به نظر برسند ، توصیف مکان ها و موقعیت ها به اندازه و بجاست و شخصیت ها کاملا پرده برداری نمی شوند. 

 برای خودم متاسفم که این نویسنده خوب را نشناخته بودم  و به همه کسانی که به رمان علاقمند هستند پیشنهاد می کنم این کتاب زیبا را بخوانند.