تاریخ معتاد است

 نه تاریخ که عوض نشدنی است . تاریخ بازی شده است . تاریخ به پایان رسیده است. تو در اکنونی در اکنونی که لحظه ای دیگر تاریخ می شود و باز کسی در جایی تکیه می دهد به پشتی و کتاب را می گشاید و تاریخ تو را می خواند . خوشحال باش در دوران تاریخ پادشاهان به دنیا نیامده ای . این روزها تاریخ من و تو را هم می نویسند . هرچند من و تو دیگر نام نداریم اما باید نقش های شاهانه امان را زیباتر از هر شاهزاده ای بازی کنیم. بلند شو تاریخ تمام شده است. نمره ها را همین امروز می گذارند روی برد دانشکده ، بدو همه مسیر بی درخت دانشکده را بدو ، نمره ها را زده اند. بعید می دانم بیست شده باشی . بعید می دانم بیست شده باشم. من که به همان ده هم راضی ام . امتحان سختی بود سخت ترین امتحانی که خود را در آن بازی کرده ام ، خود را و تمام خاندانم را از روزی که روی خاک های آریایی پرسه زده ایم . از شب های تاریکی که بر غلبه اهریمن سوگوار بوده ایم.از صبح های روشنی که بازگشت اهورا را آفرین گفته ایم. و تو تمام تاریخ را زیسته ای و می دانی از چه می گویم از حرف های نگفته و خفته شده در گلوهای هراسان ، از زنان و مردانی که دیوارهای سوتفاهم دوره اشان کرده ، از اشارات مبهم ، از کلمه های جاری نشده ، از اشک های فرو ریخته ، از شادی های کوته زیست شده ........... چقدر حرف داشته ای برای گفتن که خروار خروار برایت کاغذ آورده اند ؟ چه را می خواهی فریاد کنی روی این همه سکوت ، روی این همه سکون؟ چیزی نیست اگر همه تاریخ را غربال کنی تنها چند کلمه می ماند و چند آه فریاد شده . در این تاریکخانه چیزی پیدا نمی شود . دیگر دارد دیر می شود تاریخ دارد تمام می شود وقت زیادی نمانده است گرچه همچنان به زیستن تاریخ مبتلاییم و چیزی نمی نویسیم که حافظه  اوراق را تکان دهد ، اما تاریخ به بودن ما معتاد است به همه جنگ ها و گریزهایمان، به همه رنج کشیدن هایمان، به اشک هایمان به سوگ هایمان ،به طمع های بی انتهایمان ،به عقاید مزخرف بی بنیانمان . تاریخ این تاریخ لعنتی با این سایه شومش که گسترده اش را روی خواب هایمان کشانده است ، به بودن با ما معتاد است.