این روزها هشتک های فراوانی وارد دنیای مجازی می شوند تا خواسته ها و نخواسته های مردمی را متبلور کنند که خودشان را به سختی در تختخواب تکان می دهند تا از اعتراض های مجازی عقب نمانند. یکی از این هشتک ها که الان از مد افتاده همین هشتک من از رای به روحانی پشیمانم است. مبدع این هشتک هر که بود راست یا چپ ، معترض یا مغرض مهم نیست ، مهم مردمی هستند که به این هشتک واکنش نشان دادند. من هم از خودم بارها پرسیدم آیا من پشیمانم که نه تنها به روحانی رای دادم که حتی برایش تبلیغش هم کردم. برای پاسخ به این سوال ناچار بودم بازگردم به قبل تر از این به وقتی که لیست خبرگان و شورای شهر تهران را به دست گرفته بود و از خودم می پرسیدم واقعا چرا باید اسم برخی از این ها را صرف حمایت از یک جریان خاص بنویسم روی این برگه های سفید رای بینوا؟
همان موقع هم می دانستم قرار نیست با به قدرت رسیدن این افراد اتفاق خاصی بیافتد. اما یک نکته هست که در این رای دادن ها وجود دارد و معترضین از آن غافلند. مردم در این رای دادن ها، در این هماهنگ رای دادن ها ،در این حمایت از یک جریان خاص که مخالف جریان افراط گرا محسوب می شد لزوما به جریان اصلاح طلب یا میانه رو بله نمی گفتند ، مردم از این طریق قدرت خود را اثبات می کردند ، با هم بودن را به نمایش می گذاشتند و از همه مهم تر مخالفت مدنی خود را به شکلی مسالمت امیز به کسانی که فکر می کنند نماینده همه مردم هستند بیان می کردند.
اگر همان رای دادن های به ظاهر بدون فکر وجود نداشت امروز قدرتی که مردم در اعتراض در خود می بینند نیز نمی توانست وجود داشته باشد. برای همین است که از رای دادن به روحانی و لیست امید پشیمان نیستم.
---
پی نوشت : خبرهایی می رسد که از کاسته شدن محدودیت های حصر می گوید . سوال این است که اینبار مردم اساسا نامی از موسوی و کروبی و رهنورد نبردند چه شد که یادشان افتاد کم کم در زندان را بازتر کنند؟ ایا باید همواره مردم مطالبه بزرگتری داشته باشند که مطالبات کوچک تر قبلیشان دیده شود؟ آیا مطالبه دیگری هم مانده است؟ می ترسم از روزهای تلخ ایران .