خیلی وقت است که توان نوشتن در فضای مجازی را از دست داده ام. در این مدت داستان های کوتاهی نوشته ام که هنوز نیاز به چکش کاری دارند. کلاس خاطره نویسی با منیرو روانی پور مرا به این نتیجه قطعی رساند که من توان خاطره نویسی ندارم. تا پیش از کلاس، خاطره نویسی برای من خلق بود اما الان می دانم در خاطره نویسی چیزی خلق نمی شود ، خلق گذشته به روایت می نشیند. در این دو ماه و نیم خیلی تلاش کردم خاطره بنویسم اما هر بار نهایتا با یک فرم داستانی بیرون آمدم که فقط خردلی به خاطره وام دار بود. حالا دیگر مطمئن هستم به هیچ وجه خاطره نویسی قالب کلامی نیست که مرا شادمان کند.خاطرات می توانند خدمتکار لحظات داستانی من باشند اما نمی توانند مرا به هدفم نزدیک کنند.
و اما منیرو و کلاس های خاطره نویسی، فقط یک تجربه خوب بود. منیرو ، معلم نیست بنابراین در کلاس هایش نباید منتظر دریافت های تئوریکی بود که یک کلاس خاطره نویسی می طلبد. بیش از هر چیز در کلاس هایش خنده است و گفت و گو و همانطور که خودش هم اذعان می کند کلی فحش و بد و بیراه به زمین و زمان یا نویسنده ها و شخصیت های سیاسی . فقط خوشحالم که در مورد نویسنده های خارجی خیلی خوش برخورد است .
دیدم بهرام بیضایی هم به جرگه نفی کنندگان سایرین پیوسته ، از این روحیه ایرانی خسته شده ام. همه از هم بدشان می آید. همه احساس می کنند از بقیه برتر هستند و دیگران نمی فهمند.نمی دانم چرا نویسند ه جماعت هم باید مثل عموم جامعه باشد. هنوز به این باور عمیق نرسیده ایم که ما خدا نیستیم در هیچ چیز ما خدا نیستیم . هر نویسنده ای نقص های خودش را دارد و نقاط قوت خودش را. نمی دانم نویسند ه ها در کشورهای دیگر هم مدام دست به تخریب هم می زنند. منظورم نقد نیست دقیقا تخریب است.
با این حال کتاب ماهی بهرام بیضایی را سفارش داده ام که بخوانم ودر جلسه کتابخوانی اش شرکت کنم تا از نزدیک صحبت های خودش را هم بشنوم.